[Apparition]

Dzień 1 Godzina: 17:00
Wielki wybuch- 3 godziny do apokalipsy
W tej chwili niebo już nabierało dziwnego koloru. Miało pomarańczowy odcień przeplatający się pożółkłymi chmurami. Na ulicach panowało zamieszanie. Każdy próbujący uratować swoje życie, kierował się do schronu oddalonego o 20 kilometrów stąd. Ja już wiedziałem, że nie starczy miejsca dla wszystkich. Siedziałem przed swoim domem patrząc na termometr, który przyczepiony był do ściany małej zielonej altanki. Było gorąco. I nie zapowiadało się, by temperatura spadła.
W chwili, gdy na niego patrzyłem temperatura osiągnęła już 42 stopnie Celsjusza. Wiedziałem, że być może to jego ostatnie chwile, nim spadnie i roztrzaska się o ziemię. Powoli ściągnąłem go ze ściany. Trzymając go w lewej ręce obserwowałem rozjaśniające się niebo. Wiatr stawał się coraz intensywniejszy
-Zaczyna się- mruknąłem do siebie pod nosem, i powoli ruszyłem w kierunku drzwi domu.
Tam czekał na mnie mój pies Barry. Był to solidnej budowy owczarek niemiecki. Dożył sędziwego wieku, jak na swoją rasę. Miał już bowiem 14 lat. Od jakiegoś czasu problemy ze stawami dawały mu się we znaki. Patrzył na mnie przestraszonymi oczami. Nie mogłem go opuścić, więc zostaliśmy razem w domu. Widziałem jak ten staruszek się męczy, i serce mnie bolało od tego przykrego widoku. Jeszcze na chwilę opuściłem go, by wszystkie zapasy wody i jedzenia ulokować w moim pokoju. Szczerze, to nawet nie wierzyłem, że przetrwam jedną noc. Nigdy tak bardzo się nie myliłem

Nazywam się Davies Hall. Jestem człowiekiem, który przeżył Koniec Świata.
A oto mój dziennik.

[ Dodano: 2015-08-13, 12:25 ]
Ten sam dzień
Godzina 18:30

W końcu udało mi się jakoś przygotować. Wziąłem nawet kilka prostych narzędzi- tak na wszelki wypadek. Wyciągnąłem i przeczyściłem swoją wiatrówkę. Chociaż nawet nie zakładałem, że z niej skorzystam. Możliwe, że zrobiłem to tylko dla zabicia czasu, który od jakiegoś czasu sprawiał wrażenie jakby się zatrzymał. Butelki z wodą stały przy szafce. Sześć półtora litrowych butelek wody mineralnej, koniecznie gazowanej. Jedzenia niestety nie było wiele, jednak nie odważyłem się już wyjść na ulicę.
Wydawało mi się, że o niczym nie zapomniałem. Zresztą, skąd miałem wiedzieć jak to dokładnie zrobić. W szkole nigdy nie uczyli mnie jak przygotować się na armagedon. Pamiętam, że usiadłem wtedy na kanapie w pokoju, wyłączyłem telewizor i włączyłem komputer. Chciałem jeszcze posłuchać muzyki. To takie ludzkie...
W momencie, w którym leciało The Sound of Silence, zastanawiałem się, czy to ma sens, Czy nie lepiej wyjść na dwór, założyć okulary przeciw słoneczne, i popijając piwo oglądać koniec wszystkiego. Jednak był ktoś, z kim musiałem być do samego końca- mój pies Barry. Właśnie leżał obok mnie patrzył pustym wzrokiem przed siebie. Nagle przypomniało mi się, że potrzebuję jeszcze latarki. Miałem ją schowaną gdzieś w garażu. Wstałem więc powoli i opuściłem dom.
Niebo było już czerwone. Wiadomo było, że jeszcze kilka chwil i się zacznie. Jak zawsze w garażu panował bałagan. minęło trochę czasu, nim znalazłem to, co chciałem. Kupiłem tą latarkę z dziesięć lat temu na bazarze, jednak o dziwo cały czas działała. Mała, żółtego koloru oraz chińskiej produkcji.
Wróciłem do pokoju. Teraz już miałem wszystko. Zostało mi tylko czekać.

Dzień 1 Godzina: 17:00
Wielki wybuch- 3 godziny do apokalipsy
W tej chwili niebo już nabierało dziwnego koloru. Miało pomarańczowy odcień przeplatający się pożółkłymi chmurami. Na ulicach panowało zamieszanie. Każdy próbujący uratować swoje życie, kierował się do schronu oddalonego o 20 kilometrów stąd. Ja już wiedziałem, że nie starczy miejsca dla wszystkich. Siedziałem przed swoim domem patrząc na termometr, który przyczepiony był do ściany małej zielonej altanki. Było gorąco. I nie zapowiadało się, by temperatura spadła.
W chwili, gdy na niego patrzyłem temperatura osiągnęła już 42 stopnie Celsjusza. Wiedziałem, że być może to jego ostatnie chwile, nim spadnie i roztrzaska się o ziemię. Powoli ściągnąłem go ze ściany. Trzymając go w lewej ręce obserwowałem rozjaśniające się niebo. Wiatr stawał się coraz intensywniejszy
-Zaczyna się- mruknąłem do siebie pod nosem, i powoli ruszyłem w kierunku drzwi domu.
Tam czekał na mnie mój pies Barry. Był to solidnej budowy owczarek niemiecki. Dożył sędziwego wieku, jak na swoją rasę. Miał już bowiem 14 lat. Od jakiegoś czasu problemy ze stawami dawały mu się we znaki. Patrzył na mnie przestraszonymi oczami. Nie mogłem go opuścić, więc zostaliśmy razem w domu. Widziałem jak ten staruszek się męczy, i serce mnie bolało od tego przykrego widoku. Jeszcze na chwilę opuściłem go, by wszystkie zapasy wody i jedzenia ulokować w moim pokoju. Szczerze, to nawet nie wierzyłem, że przetrwam jedną noc. Nigdy tak bardzo się nie myliłem

Nazywam się Davies Hall. Jestem człowiekiem, który przeżył Koniec Świata.
A oto mój dziennik.

[ Dodano: 2015-08-13, 12:25 ]
Ten sam dzień
Godzina 18:30

W końcu udało mi się jakoś przygotować. Wziąłem nawet kilka prostych narzędzi- tak na wszelki wypadek. Wyciągnąłem i przeczyściłem swoją wiatrówkę. Chociaż nawet nie zakładałem, że z niej skorzystam. Możliwe, że zrobiłem to tylko dla zabicia czasu, który od jakiegoś czasu sprawiał wrażenie jakby się zatrzymał. Butelki z wodą stały przy szafce. Sześć półtora litrowych butelek wody mineralnej, koniecznie gazowanej. Jedzenia niestety nie było wiele, jednak nie odważyłem się już wyjść na ulicę.
Wydawało mi się, że o niczym nie zapomniałem. Zresztą, skąd miałem wiedzieć jak to dokładnie zrobić. W szkole nigdy nie uczyli mnie jak przygotować się na armagedon. Pamiętam, że usiadłem wtedy na kanapie w pokoju, wyłączyłem telewizor i włączyłem komputer. Chciałem jeszcze posłuchać muzyki. To takie ludzkie...
W momencie, w którym leciało The Sound of Silence, zastanawiałem się, czy to ma sens, Czy nie lepiej wyjść na dwór, założyć okulary przeciw słoneczne, i popijając piwo oglądać koniec wszystkiego. Jednak był ktoś, z kim musiałem być do samego końca- mój pies Barry. Właśnie leżał obok mnie patrzył pustym wzrokiem przed siebie. Nagle przypomniało mi się, że potrzebuję jeszcze latarki. Miałem ją schowaną gdzieś w garażu. Wstałem więc powoli i opuściłem dom.
Niebo było już czerwone. Wiadomo było, że jeszcze kilka chwil i się zacznie. Jak zawsze w garażu panował bałagan. minęło trochę czasu, nim znalazłem to, co chciałem. Kupiłem tą latarkę z dziesięć lat temu na bazarze, jednak o dziwo cały czas działała. Mała, żółtego koloru oraz chińskiej produkcji.
Wróciłem do pokoju. Teraz już miałem wszystko. Zostało mi tylko czekać.

[Pierdomenico]

Widzę, że lubisz stopniować napięcie, bo raczysz nas takimi małymi kawałkami Czekam na dalszy ciąg i wtedy więcej napiszę. Ciągle mam przed oczami "Jestem legendą"

[Apparition]

Rany, muszę się zabrać za pisanie, bo nie chcę was trzymać w napięciu haha

Rany, muszę się zabrać za pisanie, bo nie chcę was trzymać w napięciu haha

[Ascara]

No i gdzie ta dalsza część?

[Pierdomenico]

Też już tyle czekam na to Długo się nie pojawi bo nasz Apparition wyjeżdża ale może pod chmurką w egzotycznych miejscach dopadną Cię pomysły i coś dopiszesz w końcu!

[Ascara]

Mógł napisać przed wyjazdem... Teraz będę tutaj usychać!
Nie nagram Ci Lady Panka, póki nie napiszesz kolejnej części, przysięgam.

[asandi]

Stopniowanie napięcia, i gra na wyobrazi czytelnika to jest dobry sposób, przyciągnięcia fanów.

[BlueAlien]

to opowiadanie czy fan fik?