[Fragglesik]

No i koniec jest laby, trzeba uczyć się wierszy,
dziecko poszło do szkoły, moje, to po raz pierwszy,
teraz ja – stary wyga mam mu kłamać i łżeć:
“ucz się chłopie, to będziesz dobrą pracę mógł mieć”
“poznasz kumpli, przyjaciół, miło spędzisz tam czas”
“Tatuś także tam chodził, wiedza nie pójdzie w las”
“ lekcje trzeba odrabiać, dobre stopnie trza mieć”
jak to brzmi, gdy człek w szkole, całą szkołę miał gdzieś?
Gdy na trójkach bazując, szedł wesoły przez świat,
kiedy to słówko “belfer”, miało synonim “kat”?
Jak mu mówić – “jest fajnie”, jak dodawać mu wiary,
skoro słowem najmilszym były w szkole - “wagary”?
Jak pogodzić rozterki – tutaj pamięć, tu syn?
Niemal jak u Papieża tu osoba, tam czyn,
jednak człowiek dorasta, choćby nie chciał i pluł
Róbmy wszystko dla dzieci, nim pochłonie nas dół...

[maat_]

Świetne!

[Fragglesik]

Siedzi Budka przy piwie i myślami błądzi:
Chcę być bossem wśród PO, Borys w PO rządzi!
Tym czasem siedzę w knajpie, Grzesiek władzę trzyma,
Jak by się go pozbyć – nad piwem się zżyma -
Wszak mych zalet, atutów nikt zliczyć nie zdoła,
A tu siedzę nad piwem i tylko mam doła,
Wszak JA pośród Polaków mam względy tak pewne,
Wszystko mi się należy, gdzie chcę to się wepchnę,
Co prawda złe to miewa i kiepskawe strony,
Lecz w końcu z tego kibla byłem uwolniony,
Czas zapomnieć o wpadkach, kłamstwach i przekrętach,
Polak jest sklerotykiem, niewiele pamięta,
Choć me chamstwo z mównicy przerosło Niesioła,
Kłamstwo zaś i Urbana, nic to nie jest z goła,
Będę więc kandydował, dla mnie władza wszelka,
Wszysto mi się należy, jak Madce bombelka,
Wszak wiadomo – łysina – znak wielkiej mądrości,
A czoło mi przecież sięga potylicy kości,
Opozycji więc wodzem będę, niezrównanym,
Wszak jestem skromnym, pięknym, przez ludzi kochanym,
- Siedzi, patrzy na gawiedź, z pogardą na twarzy,
Szef PO , prezydent, w jednym mu się marzy,
Może i laur Cezara w myślach głowę zdobi,
Wierny swoim jak Brutus, Quisling - Norwegowi,
Polskiej rzeczywistości i tyką nie sięga,
Mądrości swej jest pewny...umysł to potęga..:P

[Fragglesik]

Oda do muszli

Muszlo biała, ile z was się poniewiera
a tak jesteście wierne, gdy ludziom doskwiera
o lśniące, białe i krągłe wyroby hutnicze
ileż zdrowie ratuje, w iluż kończą picie
całe rzędy swawolnych i chętnych pijaków
ile wyście pup znały i widziały ptaków
ile ludzi dopadłwszy waszych zbawczych brzegów
żywność do was oddało, nie zdążyło w biegu
ilu spało wtulonych w waszą postać całą
ilu się radowało, że się znów udało
ilu siedząc na waszych lśniących zakończeniach
czytało arcydzieła, trwało we wspomnieniach
ilu za montaż dało połowę krwawicy
w ilu z was kończyli byli zalotnicy
wszak nawet aforyzmy was nie omijają
proste, chociaż szczere – prawdę w sobie mają:
„Gdy ci się życie znudzi i stanie się piekłem
wsadź głowę do muszli i przyciśnij deklem”
o wy co cierpienia ludzkości goicie
a potem biedne życie wśród śmieci kończycie
chwała wam oraz gloria, wielkie was zasługi
człek bez was nie wytrzyma, kiedy wieczór długi
przeto odę wam piszę, postaci wspaniałe
byście mnie ratowały, gdy wpadnę w kabałę.